Tien routes naar een burn-out

Er zijn tien routes naar een burn-out, maar er is maar één oorzaak:

Niet snel genoeg naar de stem binnenin jezelf luisteren.

Van de mensen die ik heb begeleid met een burn-out wist iedereen al ruim (zeer ruim) van tevoren dat dit niet de juiste weg, niet het juiste leven was.

Maar tevens had iedereen overtuigingen die ervoor zorgden dat ze toch door bleven gaan, totdat het lichaam het opgaf.

Vaak zijn mensen met een burn-out mensen met enorme wilskracht.

Want het betekent nogal iets als je in staat bent om zo lang door te zetten totdat je lichaam het letterlijk opgeeft.

Dat is niet iets voor slappelingen, dat is iets voor krachtige mensen.

Het probleem is dat je te ver bent doorgeschoten in je talent van doorzetten, je bent tegen je gevoel en tegen je lichaam in gaan drammen.



En ik kan het weten, want ik heb het zelf ook gedaan.

In mijn fanatisme en doorzettingsvermogen woog ik in 2002 nog minder dan 60 kilo (bij een lengte van 1.78).

Niet omdat ik aan het afslanken was, maar omdat ik zo fanatiek de adviezen van mijn natuurgeneeskundige opvolgde dat ik steeds lichter werd.

En vanuit een wat ruimer perspectief luisterde ik zo slecht naar mezelf en durfde ik zo slecht voor mezelf op te komen, dat ik fysiek aan het verdwijnen was.

En wie was hiervoor verantwoordelijk? Natuurlijk: ik, de grote roerganger.

Ik wilde al heel lang uit loondienst, ik wilde al heel lang iets anders doen, een eigen bedrijf beginnen, met mensen werken op het gebied van bewustwording.

Maar ik deed het tegenover gestelde, ik werkte in een technisch bedrijf, op een vies, stinkend industrieterrein in een klein hokje.

Alles zat vast en het zat al heel lang vast.

Ik moest huilen van woede en verdriet op de terugweg in de auto op dag 1 van mijn baan bij dat bedrijf, zo verschrikkelijk vond ik het.

Ik heb het daarna nog vijf jaar vol gehouden voordat ik ontslag durfde te nemen.

Het was een verschrikking, een misdaad naar mezelf.

Dit is mijn motivatie om dit werk te doen; ik wil eraan bijdragen dat jij eerder naar jezelf gaat luisteren dan ik dat deed.

En dat je gaat geloven dat je een veel vrijer leven met meer voldoening tot stand kunt brengen dan je nu kunt bedenken.

Ken je dat liedje van Dolly Parton: “Working 9 to 5, what a way to make a living”.

Dat nummer en andere liedjes die daarop leken raakten altijd iets in mij.

Wie heeft dat ooit verzonnen? Working 9 to 5? Waarom vinden we dat normaal?

Hoe was dat eigenlijk vóór de industriële revolutie, hoe werkten en leefden mensen toen?

Ik kon jaloers zijn op mensen in Afrika, die niks hebben, maar toch gelukkig en vrij van dag tot dag leefden.

Er zijn vele routes naar een burn-out, hierbij geef ik je er tien: Foute relatie, verkeerde baan, lege bankrekening, een scheiding waarbij je vecht om van alles, te zwaar sporten, verkeerde vrienden, verkeerde beleggingen, teveel nadenken, de druk van je familie en cultuur, de klimaatverandering.

Maar er is maar één oorzaak: Niet naar jezelf luisteren.

Wat wil jij écht? Waar wil je echt aan bijdragen? Wat zegt je intuïtie? Wat wil je voor jezelf? Hoe wil je je voelen? Hoe ziet je ideale leven eruit? Waarom zou jij dat niet kunnen bereiken?

Inderdaad, waarom zou je dat niet kunnen bereiken?

Negen van de tien obstakels zitten tussen je oren.

Het kan handig zijn die bloot te leggen, want dan kun je er iets aan doen.

Waarom bleef ik vijf jaar werken in een baan waarvan ik vanaf dag 1 wist dat ik er ongelukkig van werd?

De eerste reden: ik geloofde niet dat er een ander leven mogelijk was dan in loondienst werken bij een bedrijf.

De tweede: De angst om geen inkomen te hebben en niet voor mijn gezin te kunnen zorgen. Ten derde: Mijn vrouw en ouders zouden het er vast niet mee eens zijn, als ik een andere route zou kiezen.

Ten vierde: Ik zag bijna niemand om mij heen die dat deed, dus dan zou ik het ook niet kunnen.

Ten vijfde: Anderen leken het prima te vinden; werken voor een baas, dus dan zou ik het ook moeten kunnen.

Ten zesde: Ik was gewoon bang om mezelf te laten zien, uit m’n grot te komen en me volledig bloot te geven.

Ten zevende: De risico’s leken me enorm.

Het kantelpunt in een burn-out komt op het moment dat je gaat zien hoe je jezelf hebt klemgezet en dat je erachter komt dat je jezelf dus ook weer kunt bevrijden.

Je neemt het stuur weer in handen en ziet hoe je zelf weer acties kunt ondernemen om jezelf te bevrijden uit het leven wat je hebt gecreëerd.

Toen ik dit inzag heb ik m’n huis te koop gezet en vervulde een lang gekoesterde droom: Ik verhuisde naar een mooie plek in het groen.

Ik heb m’n baan opgezegd en ik ben begonnen met een opleiding tot trainer en ik ging als franchisenemer werken bij een trainingsbureau.

Het bleek dat ik dat allemaal zelf kon beslissen.

Mijn leven veranderde daadwerkelijk.

Ik ging niet dood en belandde ook niet onder een brug.

Wow!!

Ongelooflijk, hoe krachtig we kunnen zijn, als we het stuur weer in handen nemen.

Dit kun jij ook doen.

Sterker nog; dit moét je doen, om je toekomstige burn-out te voorkomen.

Want zolang er iemand anders achter het stuur van jouw leven zit gaat die burn-out er een keer komen. Dat is simpelweg een kwestie van tijd.

Zelfontplooiing gaat ten diepste over het redden van jezelf.